Geboren om voor altijd lief te hebben!

Het is haast niet te omschrijven, niet in woorden uit te drukken. Toch ga ik mij best doen om er woorden aan te schenken. Jullie mee te nemen naar het mooiste moment uit mijn leven

De laatste weken van mijn zwangerschap waren pittig. Mijn lichaam leek het haast niet meer aan te kunnen. Uitvalsverschijnselen zorgden voor zorgen bij de artsen zowel bij 'Moffel' als bij mij. Toch wilden we het liefst de grens van 38 weken halen. Onze liefdesbaby waar we zo naar verlangden, zo voor hebben gestreden ging voor alles. Ook voor mijn eigen gezondheid. Elke week juigden we er een week bij. Net 38 weken zwanger liep ik de kamer van de gynaecoloog binnen. Opgeblazen en waggelend nam ik plaats. Hoe moe ook mijn humor was ik nog niet verloren. Een grapje van de gynaecoloog kon ik dan ook wel waarderen. Gespannen zat ik iets later in de stoel. Zou het nu beslist worden? Even later lag ik in de stoel. Er werd flink gewroet en gedraaid. Wat een pijn! Toen er een bebloede hand tevoorschijn kwam werd ik lijkbleek. Wat had hij gedaan. Met angstige ogen keek ik naar mijn 'Moffel' die paniekerig terugstaarde. 'Zo, nu kan het opgang komen' hoorde ik op de achtergrond. Met een glimlach zei hij;' Als ik iets doe dan doe ik het goed'. Ik haalde opgelucht adem. Als het niet vanzelf opgang zou komen dan werd ik na het weekend ingeleid. Vol spanning met het idee dat het elk moment zou kunnen gebeuren keerden we terug naar huis..

Zo was het maandag 17-11-14. In alle vroegte vertrokken we richting het ziekenhuis. Mijn buik omarmend en met mijn vluchttas zat ik met een dubbel gevoel in de auto. De allerlaatste keer dat ze echt van mij was. Dat ik haar niet hoefde te delen. Wetende haar nooit meer zo te kunnen beschermen als de afgelopen tijd. Tegelijkertijd was ik nieuwsgierig naar het mensje dat al maanden in mijn buik woonde.

Om zeven uur meldden we ons in het ziekenhuis. Een eigen kamertje waar de nodige voorbereidingen al waren getroffen. Meteen trok ik mijn nachthemd aan en nam plaats in het bed. Het bed waar ik ons kind ter wereld zou gaan brengen. Wat een gekke gedachte. Het kamertje zo vreemd wat vertrouwder dan ooit zou gaan voelen. Hier mocht ik ons kind baren.

Mijn vliezen werden gebroken. Het warme vruchtwater stroomde langs mijn lichaam. 'Moffel' leek onder de indruk. Nu ging het echt beginnen. En ik? Ik leek kalmer dan ooit. Het gevoel niet alleen te zijn. Sterker dan ooit. Vrijwel meteen voelde ik weeën. Dit kon niet. Er was namelijk geen echte weeënactiviteit te zien. De anesthesist kwam langs om de ruggenprik te zetten. Het was van te voren gepland door mijn lichamelijke toestand was dit de beste keuze om toch natuurlijk te kunnen bevallen. In kleermakerszit zat ik op het randje van het bed. 'Moffel' kreeg een stoel aangeboden. Er leek heel wat te gaan gebeuren. Ik vond het meevallen. Een schokje en dat was het. Het was lastiger om plaats te nemen in mijn bed dan het hele gebeuren van de ruggenprik zelf. Ik werd op allerlei apparaten aangesloten en werd nauwlettend in de gaten gehouden. Toch bleef het gevoel aanhouden. Ondanks de verdoving voelde ik nog wel van alles in mijn lichaam gebeuren. Ook mijn benen deden het nog steeds. Er werd besloten om toch even een kijkje te nemen. Wat bleek ik had al 4 cm ontsluiting. De band om mijn buik zat niet goed. We konden er gelukkig om lachen. Ik ging weer verder in mijn boek. Het kon immers nog uren gaan duren. 'Moffel' haalde nog wat te eten en hield verder trouw de wacht. De tijd tikte door..

Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij al snel begon te vervelen. Ik rekende op middernacht en had voor mijn gevoel mijn boek haast al uit. Ik werd voorzien van een glaasje jus en koos een avondmaaltijd uit. Hachee leek mij geen goede keuze. Het werd aardappelpuree, broccoli en kipfilet. Zo licht mogelijk met de bevalling nog inzicht. Ik begon druk te voelen. In alle rust las ik verder in mijn boek, de geboorte van een moeder. Hoe toepasselijk of had ik het beter eerder kunnen lezen? De verpleegkundige kwam langs en ik vertelde over de druk die ik voelde. Dat hoorde erbij. Het zou alleen nog maar toenemen. Al kon het nog wel even duren. Het werd wat ongemakkelijk. De drang om naar het toilet te gaan werd groter. Fijn daar was de arts. Ze besloot even te gaan voelen want het was immers eerder ook snel gegaan. Je hebt 10 cm ontsluiting. 'Moffel' sprong uit zijn stoel. En ik kon alleen maar denken wat te doen. Moest ik persen? Ging het nu echt beginnen? Ja en ja! Ik mocht mee persen.

Iedereen verliet de kamer. Het waren alleen 'Moffel' en ik. Het werd heftig. Met alle kracht perste ik mee. Het ging gebeuren. Onze baby komt. Waar is de hulp? 'Moffel' drukte op de bel. De verpleegkundige kwam en besloot een wee mee te kijken. Op mijn zij perste ik enorm hard mee. Mijn handen stevig om het bed. 'Ik zie al haar' galmde er door de kamer. Meteen werd er hulp ingeschakeld. Gauw werd er gebeld met de arts in opleiding die er van ons bij mocht zijn. Haar eerste bevalling. Ze was net optijd. Op mijn rug perste ik verder. De ruggenprik werd toch uitgezet. Om nog meer kracht bij te zetten. Mijn benen in de beugels en al knijpend in de hand van 'Moffel'. Ze moest eruit.. Met alle kracht die ik had perste ik. Wat een oergevoel. Her hoofdje 'stond'. Ik mocht niet meer persen. Net nu ik het liefst wou persen. Het kind moet eruit en wel nu meteen! Toch luisterde ik braaf. Even leek ik in paniek te raken. Wat een pijn. Hoe opgelucht om haar hoofd te hebben gebaard. Een verademing waarbij de rest haast vanzelf volgde.

'Moffel' had de beste kaartjes. Hij zat er bovenop. Juigend sleepte hij mij er doorheen. Ik voelde zijn adrenaline. Daar was ze. Zwaaiend kwam ze ter wereld. Meteen huilde ze. Opgelucht en ontroerd nam ik haar in mijn armen. Wat was ze mooi. Haar hart op de mijne. De blik van 'Moffel'.. Een moment dat alles overtrof. Onze Julia geboren om voor altijd lief te hebben. 17 November 2014, de meest waardevolle dag. Ik bekeek haar van top tot teen. Ze was volmaakt. Haar gitzwarte haren, haar donkere ogen. Een kopie van haar vader. Voorzichtig rolden er wat tranen over mijn wangen...

De nageboorte volgde snel. Hoe bijzonder om te zien hoe verpakt ze zat. Ik werd gehecht maar voelde niets. Mijn meisje in mijn armen..Ik was moeder. Alles ging langs mij heen. Het was alleen wij drie. Liefde in de meest pure vorm!